Tarkus

Hi!

Vooreerst nogmaals mijn excuses voor de onproductiviteit op deze blog. Een crash van mijn peeceeke heeft ertoe geleid dat één en ander terug op de sporen moest worden gezet. Gelukkig stond alles nog op zijn plaats en is er niets verloren gegaan. Enkel een 'driver' voor mijn beelscherm was verdwenen waardoor het kijken naar het beeld na 5' een netelige hoofdpijn veroorzaakte. So far, so good. Ik ben alvast klaar voor nog enkele sterke verhalen, recensies en aardige foto's. Verwacht u eveneens aan een erg persoonlijke cd-top van 2007.

Een dagje verlof voor de Kerstgekte is mooi meegenomen. Effe uitslapen na een intense werkweek, de hand leggen aan de laatste giften, deze blog updaten en een verkwikkende wandeling door het park, wat alvast onderstaande beelden opleverde.

Rest mij enkel nog mijn lezer een fijn Kerstfeest/Zonnewende te wensen!

Tot zeer binnenkort!

hey!

Gezien ik momenteel wat technische problemen met mij pc ondervind, zal het effe duren voor er een nieuw bericht verschijnt. Het probleem zit'm bij de beeldschermconfiguratie. Het is dus eerder een probleem van fysiek lijden tijdens het beeldjeskijken.

Ik hoop voor het einde van het jaar zeker terug te posten!

Cheers!

Gaat u er maar eens even lekker voor zitten...

Er zijn zo van die bands die je met hun muziek tot in het diepst kunnen raken. Het feilloos beheersen van je instrument is een middel, maar het volstaat zelden om je diepste roerselen los te maken. Als ik stel dat John Petrucci de meest verbazende gitarist is in de scene, is dat geen overstatement, eerder een vaststelling. Toch raakt deze virtuoos mij zelden. Ik kijk en luister vol ongeloof naar zijn geluid.

PENDRAGON is een Britse band die er in slaagt 'the best of both worlds' in huis te halen. Maar zoals het hoort: eerst een woordje geschiedenis.

Opgericht in 1978 speelde de band rond gitarist/zanger Nick Barrett vooral covers van The Who, Bad Company en andere legendarische bands. Toen Genesis in die periode - door het vertrek van Peter Gabriel - het artistieke roer omgooide, voelden zij zich geroepen om de stijl 'oude' Genesis verder te zetten. Steve Hackett (Genesis) en Andy Latimer van Camel bepaalden het gitaargeluid van Barrett. Ondanks het intensieve touren in het clubcircuit was het wachten op een uitnodiging van het even prille Marillion om hun support te verzorgen. Niet lang daarna vulde Pendragon als headliner de legendarische Marquee in Londen. De kans om op het even legendarische Reading-festival te spelen lieten ze niet liggen. Pendragon was als band gelanceerd en is sinds toen vrij trouw gebleven aan hun geluid en uitstraling. Afwisselend zeer melodieuze progressieve rock, doorspekt met emotionele en soms lange gitaarsolo's en een soms dominerend keyboardgeluid. Daarbovenop de aangrijpende zang van Barrett. Op zich is hij technisch niet echt een groot zanger, maar hij weet de doordachte teksten in een smeuïg dialekt te brengen. Ondertussen was ook toetsenvirtuoos Clive Nolan (toen ook in Shadowland en tot op heden Arena) tot de band toegetreden. Dat Clive een eigen opnamestudio heeft (The Thin Ice Studio) en in Karl Groom (Threshold) een uitmuntend producer in huis had, hielp de band sterk vooruit. Toch was het wachten tot 1991 toen 'The World' en in 1993 'The Window Of Life' uitkwam voor de grote erkenning er kwam. Dit mede op de golven van de Neo-Prog, waarin bands als Arena, Pallas en uiteraard Marillion het mooie weer maakten. Pendragon heeft nooit onder een groot label gediend. Midden jaren '80 richtten zij hun eigen Toff-records op en alles gebeurde door de band en hun entourage. 'The Masquerade Overture' (1996) vormde voor velen het artistieke hoogtepunt. Vervolgens duurde het ruim zes jaar voor er nieuw werk verscheen. Barretts scheiding en een steige depressie lagen aan de oorzaak. Een erg lange stilte voor de fans! Toen in 2001 het lang verwachte 'Not Of This World' het licht zag werd meteen duidelijk: dit was voor velen (ook mezelf) het sterkste album dat de band ooit uitbracht. De imposante productie en de meeslepende melodieën waren tot in de puntjes uitgewerkt. Het kon haast niet beter worden. De aansluitende tour bracht ze ook naar Tilburg, waar ik ze voor het eerst live zag. Kort daarop brachten ze een wisselvallig optreden op Bospop (in de stromende regen). Was het vet weer van de soep? Zeker niet. In 2005 kwam 'Believe' uit. Lichte stijlveranderingen maken van dit album een aangenaam toeven in de wereld van Barrett; Keltische invloeden, samples, licht geëngageerde teksten, akoestische gitaren,...maar nog steeds zeer herkenbaar. Weerom een dijk van een cd. In mei 2006 speelde de band in Verviers. En waar wil een fan het liefst zijn? Uiteraard plakte ik tegen het podium. Een uitermate emotionele gebeurtenis! Een perfecte set van oud en nieuw materiaal. Zeker een hoogtepunt in de concertgeschiedenis van T. Ik had het geluk nadien nog een uitgebreid woordje met Nick en Clive Nolan te kunnen maken. (Zie hem glunderen)

Het relaas van deze tour is sinds enkele maanden uit op dvd. Uiteindelijk heb ik de hand kunnen leggen op de uitgebreide versie, nl de dvd en het hele concert nog eens op 2cd's. Snoepen geblazen. 

Het lijkt me onwaarschijnlijk dat iemand het droog kan houden bij nummers als 'The Edge of the World' of 'Am I really losing You?'. Barrett beheerst de kunst om op een smakelijk manier fluisterend te zingen - of is het omgekeerd? Zijn gitaarwerk is steeds uitgebalanceerd en gedoseerd. Net genoeg om je gevoelige snaar te raken. Pendragon is voor mij één van de meest integere bands. Ze zijn geen product van de op winst beluste industrie. Geen image-building. Gewoon recht voor de raapse heerlijke muziek. En nu moet u mij even excuseren...