Tarkus

‘Passing Stages’ – DGM – Het Italiaanse DGM is misschien de meest ondergewaardeerde band in het progressieve genre. Waar Pagan’s Mind of Circus Maximus al snel een belletje doen rinkelen, blijft DGM ten onrechte wat achterop hinken. Nochtans is daar geen enkele reden voor. Daarom is er nu de live registratie van twee shows, respectievelijk in Milaan (’16) en Atlanta (’14). De kracht van DGM ligt hem vooral in de ‘drive’ die de band heeft en dit gekoppeld aan virtuoos spel. Dit is niet altijd makkelijk om een cd lang vol te houden want er wordt behoorlijk gas gegeven, ook in een live situatie. Zanger Mark Basile ontbreekt, net zoals de andere bandleden misschien wat presentatie maar dit maakt hij ruimschoots goed door vocaal onwaarschijnlijk te scoren. Hij lijkt live een beetje op Russel Allen van Symphony X. Beide registraties overlappen nauwelijks, en dat is prima. Zo focust de ene vooral op het laatste album ‘The Passage’ en het andere op ‘Momentum’. Het beeldmateriaal op de dvd is ok, Milaan scoort beter. De Atlanta (ProgPower) is een puntje minder maar dat zijn we gewoon van de ProgPower registraties. Tegelijk geeft deze toch ook het gevoel er echt bij te zijn. Het is met deze uitgave eigenlijk onvoorstelbaar dat DGM niet in een adem genoemd wordt met de net iets bekendere bands. ‘Passing Stages’ is een statement, een demonstratie in high-energy powermetal. Het vergt een inspanning om het uit te zitten maar eens je door deze band gebeten bent, kan je niet anders dan vol ongeloof kijken en luisteren naar het geleverde materiaal. En ja: Simone Mularoni is een on-waar-schijn-lijk straffe gitarist!!!

‘The Mission’ – Styx – Jekkes… een nieuw Styxalbum in 2017? Dat lijkt wel een anachronisme. Zeker als je weet dat sinds het vertrek van Dennis DeYoung de pudding toch aardig onstabiel is geworden. De laatste albums leverden nog wel een mooie portie ‘over the top’ stadionrock met de occasionele close harmony zang maar toch… Met ‘The Mission’ doen ze nog een poging en die blijft staan maar stijgt niet echt op. Alle elementen zijn nochtans aanwezig: de typische samenzang, de pomp & circumstance, het (on)vermoeiende optimisme en grenzeloze ambitie zie van de songs afstraald is wel een opsteker in deze niet zo vrolijke tijden. Het is een conceptalbum over een missie naar Mars maar of dit ook zo overkomt is maar de vraag, het is eerder wederom genieten van de muzikale grootsheid die de band nog steeds uitstraalt, mede door de erg gitaar gedreven songs en alle kenmerkende Styx-ingrediënten. De classic rocker en progger zal voldoende kunnen connecteren omdat er soms classic bands doorklinken (Queen, The Who, Pink Floyd), naar mijn mening toch. ‘The Mission’ is een zeer fijn album en laat horen dat Styx nog relevant kan zijn. Baanbrekend, of Groots Conceptueel echter niet (meer). Voor de Styx liefhebber zeker een aanrader.

‘The Ferrymen’ – The Ferrymen – What’s in a name? Oh, ja, Frontiers Records, dus een ‘project’ zeker? Ja, eigenlijk wel, maar wat voor een! Alsof gitarist/producer Magnus Karlsson niet genoeg omhanden heeft, wist hij met Mike Terrana (dr) en zanger Ronnie Romero (Lords Of Black, Rainbow) een vette, up-tempo classic metal cd uit te brengen. Stijlsgewijs hangt deze ergens tussenin al het andere Karlsson-werk zoals Primal Fear, Allen-Lande en Last Tribe. Maar ook eerder klassieke hardrock steekt de kop op en dan denk ik aan het werk van Axel Rudi Pell. Romero’s stem lijkt wel wat op die van Johnny Gioeli, dus de link is snel gelegd. Scheurende gitaren dus, veelal gekoppeld aan sterke melodieën, niet al te complexe songs die al snel in he hoofd blijven hangen. Keurige afwisseling van power en mid-tempo materiaal. De zang van Romero, toch een van de ontdekkingen van de laatste jaren, past perfect in deze stijl. Volgens mij kan die, net als zijn kompanen nog veel meer aan en zal deze jongen al snel gegeerd zijn als er een zanger nodig is op weer aan ander project. Op zich erg vrijblijvend materiaal maar retestrak gebracht en verdomd hardnekkig eens genesteld in je hersenpan.

‘Is This The Life We Really Want?’ -- Roger Waters – OMG. Roger Waters heeft ook nog een plaat gemaakt en ik heb ze gekocht. Misschien wel fair na het genot dat we mochten ondervinden van David Gilmour’s laatste en toch straffe cd. Maar fairness heeft een prijs en Waters deelt hier geen cadeaus uit. In plaats van genietbare songs krijgen we hier vooral een klaagmuur bestaande uit alles wat de goede man dwarszit. Nu ben ik zeker geen ‘rode’ maar ergens heeft hij altijd gelijk als hij tegen’het kapitaal’, de banken, politiek en dies meer fulmineert. Maar dan op zijn manier. Heel erg verbitterd, boos, beetje teruggetrokken en vooral in de fluisterende aard. Zoek hier geen sterke songs op (al wil ik ‘Picture That’ en ‘Broke Bones’ nog een eerlijke kans geven wegens de muzikale referenties naar zijn oude band) en refereer vooral niet naar ‘Amused To Death’ die met momenten episch uit de hoek kwam want dan kom je van een hele kale reis terug. Hiermee wordt nogmaals duidelijk gemaakt dat Waters het sociaal kritische element was in Pink Floyd en Gilmour ervoor zorgde dat het werd gegoten in doorgaan onvergetelijke en voor altijd legendarische muziek. Dit is echter een harde knobbel en maakt van ‘The Final Cut’ een party plaat. Ja, zo wrang, intens, maar zelden muzikaal meeslepend. De wereld is geen vrolijke plaats maar ik kies toch voor een vrolijkere noot. Niet geheel onder de tapijt vegen maar echt fun is deze niet. Floyd fanatici zullen dit wel geweldig vinden maar losgekoppeld van ’s mans muzikale erfenis wordt het aan heel ander beest. This is not the album I wanted. Maar het is ook niet de wereld die ik voor ogen had…en in die zin kan ik de man wel volgen.

‘The Seraphic Live Works’ – Vanden Plas – OMG. OMG. Eindelijk terug een Vanden Plas live album. En wat voor eentje!!! Het spijtige nieuws is dat de opnames reeds dateren van 2011 maar dat kan en mag de pret niet drukken wan Vanden Plas is nog steeds een sterke live band. Dit maakt dat dit gesnipt is van de ‘Seraphic Clockwork’ Tour. Maar geloof me vrij: dit is Vanden Plas op zijn best. Charismatisch, instrumentaal fenomenaal en songs die staan als een huis. Vanaf opener ‘Postcard To God’ zijn we vertrokken voor maar liefst 80’ progmetal van het hoogste niveau. Lijvige songs, allemaal, zoals het bijna 11’ durende ‘Rush Of Silence en de classic ‘Far Off Grace’. De bijhorende dvd is gewoonweg ‘af’ en boeiend om naar te kijken. Vanden Plas is geen doorsnee band en de leden hebben allemaal wel iets bijzonders. Zanger Andy Kuntz’ Engels is niet altijd je-dat maar zelfs de echte fan zoals ik neemt er geen aanstoot aan dat hij haast fonetisch zingt. Persoonlijke uitschieter – al dat al kan is ‘Cold Wind’ en het afsluitende ‘Silently’. Dit is uiteraard verplichte aanschaf voor de fans want ondanks de excellente studio albums die toch nog af en toe op ons worden losgelaten, is het een verdiend extraatje om ze nog een lieve (ook al is het op dvd) aan het werk te zien en te horen.

‘Forever Comes To An End’ – Bjorn Riis – Als de zanger/gitarist en drijvende kracht van een band solo gaat is er grote kans dat je een totale breuk krijgt met zijn moederband of er is het omgekeerde. Riis laat zich op dit alweer tweede solo album bijstaan door de helft van zijn band Airbag en dit leidt dus tot méér Airbag maar onder zijn eigen naam. He-le-maal niet kwaad voor maar je kan je wel de vraag stellen: ‘waarom?’. Dit album is misschien wel iets heaviër op sommige passages maar levert evenveel Porcupine Tree-achtige dromerige passages waardoor niet alleen het idee dat je naar Airbag zit te luisten maar soms echt denkt: dit is oude werk van Steven Wilson. Nu, allemaal geen dingen om je over op te winden of deze afbreuk te laten doen aan dit album want dat is natuurlijk alleen maar koren op de molen voor de liefhebber van deze stijl van progressieve rock. Het gitaarwerk is wederom niet alleen uniek te noemen maar er is ook meer dan voldoende van en dat is misschien dat extra puntje om deze cd niet verloren te laten gaan tussen de andere albums ban Bjorn Riis. Ook zijn fluwelen en erg melodieuze stemgeluid wordt ik niet beu. Het afsluitende ‘Where are you now’ is een waardige afsluiter waarna je echt wel even stil bent. Airbag fans kunnen dus blindelings deze in huis halen maar ik denk dat dat overbodige info is.

‘Live In Germany’ – Primal Fear – Je hebt ‘Metal’ en al zijn hokjes, kamers, genres en subgenres en je hebt gewoon ‘Heavy Metal’. Om de naam niet te noemen denk ik dan gewoon aan Judas Priest en de bands die de traditie verderzetten. Primal Fear is daar het beste voorbeeld van. Deze liveregistratie (cd/dvd) benaderd gewoon de perfectie en tikt alle hoeken van de kamer, als je die nog niet gezien hebt na het uitzitten van dit album/dvd. Kijk vooral naar de beelden. Ondanks dat het is opgenomen is een redelijke club in thuisstad Stuttgart, knalt het als nooit tevoren. Met een setlist die zich bijna spreidt over het dozijn albums dat hier aan voorafging en een band in bloedvorm is dit een lange (dvd) rit die je niet onberoerd kan laten. Uiteraard komt het laatste album voldoende aan bod maar oudjes en instant klassiekers als ‘’Sign Of Fear’, ‘Seven Seals’ of ‘Nuclear Fire’ mixen perfect met ‘’When Death Comes Knocking’ en het zaaalige ‘Fighting The Darkness’. Teveel om op te noemen in de 18-songs tellende dvd, aangevuld met wat clips en ander live materiaal. Ralf Scheepers is een waanzinnig zanger en frontman en de rest van de band is als zo gepokt en gemazeld dat ze zich volop staan te amuseren terwijl ze de vette metalriffs in het rond strooien. Absolute aanrader, dijk van een live package!!

‘Silver’ – Gotthard – Gotthard blijft lekker op de vernieuwde koers met dit zoveelste album maar zeker het derde met zanger Nic Maeder. Deze laatste heeft zichzelf m.i. voldoende bewezen en weet ondanks het ontbreken van echte uitstraling wél degelijk vocaal zijn mannetje te staan en het geluid van de band te vervolledigen. Daarenboven levert hij ook beduidende bijdragen aan de songs en die zijn als vanouds afwisselend stevig en swingend zoals het openingsnummer ‘Silver River’ en ‘Electrified’. ‘Stay With me’ is een (live) klassieker in wording en blijft met zijn midtempo makkelijk hangen. De subtiele orkestratie is een streling voor het oor. Opvallend is de constante wisseling van dynamiek. Hardere songs wisselen keurig af met eerder ingetogen werk waardoor de aandacht gaande blijft. ‘My Oh My’ kon zo een leftover van ‘G’ zijn en laat Gotthard horen langs zijn meest bekende zijde: stevig en melodieus. Sterke doorstart, zeker en vast!

‘Quiet Life’ – Fish On Friday – Dit is het vijfde album van FoF, het project van Frank Van Bogaert. Hij wordt hier bijgestaan door oudgediende Marty Townend (o.a. Blue Blot), William Beckers, Marcus Weymaere en het Britse bassfenomeen Nicky Beggs (Steven Wilson, Steve Hackett). Dit resulteert in een album dat eigenlijk zijn titel alle eer aandoet. FoF heeft een heel eigen geluid dat zich situeert tussen gesofisticeerde pop en prog light. Dat DE Alan Parson hier een vinger in heeft is heel duidelijk en gitarist John Mitchell (Arena, Frost*,…) levert ook een bijdrage. Toch is ook dit vijfde album een beetje ziek in hetzelfde bedje als de vorigen. Het mist hier en daar een ‘hook’ om memorabel te zijn. Na enkele nummers, die perfect uitgebalanceerd en uitermate beschaafde muziek leveren, heb je echt zin om te roepen/gillen: “KICK ASS”. Maar neen, de band speelt onverstoorbaar verder en dit resulteer in nog meer keurige maar weinig opwindende songs.

‘Masquerade 20’ – Pendragon – hebben we nood aan nogmaals een live registratie van deze band? Zeker niet. Of wacht… als het is om het klassieke album ‘The Masquerade Overture’ in de bloemetjes te zetten is, ok dan. Het laatste album ‘Men Who Climb Mountains’ liet vooral een bedrukte indruk na. Beetje tevergeefs wachten op de gitaarsolo’s bijvoorbeeld. Maar we mogen gerust zijn: live gaat Nick Barrett nog steeds voor de lange epische stukken met een overload aan gitaarwerk. Naast het eerstgenoemde album, mét de bonustracks van toen, ‘King of the Castle’ en ‘Schizo’, wordt er ook gegrepen naar de laatste drie studio albums. Met een aangrijpend ‘Come Home Jack’, ‘This Green and Pleasant Land’, een altijd indrukwekkend ‘Breaking the Spell’ en ‘Indigo’ wordt de set afgerond. Niet veel nieuws dus onder de progzon maar een degelijk en vertrouwd geluid. Is dit verplichte aanschaf? Niet echt maar voor de completists zeker. Er is ook een dvd van maar te veel kan trop zijn, dus dat laat ik even voor wat het is.

‘Nordic Union’ – Nordic Union – Deze band/project bestaat uit zanger Ronnie Atkins van Pretty Maids en de tegenwoordig alomtegenwoordige Erik Martensson. Martensson heeft volgens mij een contract met Frontiers Records dat maandelijks prestaties wenst. Gelukkig stelt hij nooit teleur! Zo ook op deze unie tussen de Deense zanger en de Zweedse gitarist/producer. Wie Pretty Maids kan smaken, gaat zeker voluit voor dit album kunnen gaan want het duo kiest eerder voor een heavy, gelaagde aanpak die we kennen van Atkins’ moederband. Atkins’ stem bepaald hier dan natuurlijk vooral de insteek maar het strakke gitaarwerk en de aanstekelijke songs van Martensson maken dat ‘Nordic Union’ van beide walletjes kan eten. Het getrainde Frontiers publiek (‘Hypocrisy’, ‘Wide Awake’) maar ook wie een meer metalen randje verkiest. Het is en blijft een melodieus feest met een krachtige aanpak. Dus net zoals Pretty Maids; te soft voor de metalscene en tegelijk te heftig voor de AOR-scene. Maar tegelijk kan ‘melodic rock’ niet beter tot zijn recht komen dan op dit kleinood.

‘InFinite’ – Deep Purple – De opvolger van ‘Now What?!’ uit 2013 is er en moet aan een hoop verwachtingen voldoen. Dat gebeurt wel maar met de hakken over de sloot. Eerst en vooral het goede nieuws: hij klinkt vet. Vooral het toetsenwerk van Don Airey krijgt wederom voldoende ruimte en gitarist Steve Morse levert enkele mooie bijdragen en laat voldoende horen wat hij kan zonder zichzelf te willen voorbijsteken. Opener ‘Time For Bedlam’ is tevens een geschikte set opener als het zover komt. Met ‘Hip Boots’ schuiven we helaas een beetje teveel op naar Ian Gillan Land. Ik hou niet van zijn teksten en/of humor maar de song is wel ok mede door Morse’s gitaarsolo. ‘The Surprising’ is m.i. de beste song op het album en refereert toch veel naar het geluid van ‘Purpendicular’, beetje laidback en jawel, een fijne tekst. Hier gaar DP geen nieuwe fans mee winnen maar als carrière afsluiter (ja? toch?) kan het allemaal wel. Met een The Doors cover (‘Roadhouse Blues’) wordt er afgesloten. Zo komen we net op 46’, wat eigenlijk ook maar kantje boordje is vandaag. De dvd geeft wel een mooi beeld van de band aan het werk in de studio en vooral de noodzakelijke invloed van producer Bob Ezrin. Geslaagd maar geen extra punten dus.

‘Fly Me’ – Mike + The Mechanics – Ik ben altijd deze band blijven volgen sinds hun debuut. Als spin-off van Genesis overschaduwden zij artistiek al snel het gepiemel van Phil Collins met warme, doordachte en mooi uitgebalanceerde songs. U kent ze als ze nogmaals op de radio komen. Opener ‘Let Me Fly’ zet ook hier gelijk de toon en geeft een instant goed gevoel. Dit is geen Grote Kunst maar omarmende perfect uitgevoerde pop/rock songs met invloeden van soul, gospel, electro maar vooral gestoeld op straffe songwriting. Mike Rutherford laat zich bijstaan door vocalisten Tim Howar en Andrew Roachford die best aardig bij het geluid van Paul Young (neen, niet die…) en Paul Carrack komen maar ze niet doen vergeten. De songs overlopen is zinloos want een voor een triggeren ze vlot de schelp van herkenbaarheid van iemand die vanaf de jaren ’80 tot nu kwaliteit weet te appreciëren. ‘Don’t Know What Came Over me’ is ook zo een klassesong waar de meeste songwriters enkel maar van kunnen dromen. Laat er nog vele volgen!

‘Eliminated Soul’ – SoulRazor – Het was een moeilijke dracht en zo mogelijk een nog zwaardere bevalling voor de eersteling van SoulRazor, de Antwerpse band die bestaat uit muzikanten met toch al een hoop ervaring – en bands – achter zich. Ann Van Rooy (ex-Gwyllion)verzorgt de overtuigende zang, geruggesteund door Marc Hermans (ex-Revenge) op gitaar, Glenn De Wit (bass) (ex-Revenge) en Guy Billiard (ex-Stallion) op drums. Met zijn vieren werd er bijzonder lang aan een repertoire gewerkt wat maakt dat de band er live staat als een huis. Qua stijl kan het voor de luisteraar even wennen zijn want de heavy, licht progressieve songs kunnen zowat alle kanten op – en dat is een goede zaak. Wie thuis is in heavy power/progmetal zal meer dan voldoende raakpunten vinden met zijn/haar favoriete bands. De band klinkt ook hier retestrak en wie net iets meer moeite doet kan zich volop laven aan de technische maar toch toegankelijke solo’s van Marc en de mooi ingevulde drum/ritme partijen. De opnames/mix en mastering echter, daar kan men wel over discussiëren. Voor de doorwinterde muziek- en metalliefhebber. klinkt het waarschijnlijk wat droog, voor de occasionele luisteraar zal het niet veel uitmaken. Feit is dat de LBS-studio (Peter De Wint) behoorlijk te kort is geschoten om deze band het geluid te geven dat ze verdienen. Teveel natte vinger werk, als je het mij vraagt. Maar ga vooral kijken en luisteren als ze in de buurt spelen. Het album kost een tientje en door deze hardwerkende band daarmee te steunen effen je mogelijk mee het pad naar een opvolger. https://www.facebook.com/SoulrazoR-261292740723994/?fref=ts

‘Forsaken’ – Noveria – Noveria is een Italiaanse progressieve metalband die hard aanschurkt tegen DGM. Hiermee weet we waar de wind vandaan komt. Met twee leden van DGM en verder een handvol topmuzikanten levert Noveria een ongelooflijk vette tweede album af dat vele progmetal fans zal aanspreken. I.v.m. DGM wordt er wel wat gas teruggenomen en wordt er vooral meer mid-tempo gewerkt. Dat levert op dat deze minder vermoeiend is dat de DGM-trein. Dat neemt toch niet weg dat er complexe ritmepartijen, een orkaan van toetsenriedeltjes (Julien Spreutels van o.a. Ethernity) en gitaarsolos om vanalles af te likken. Maar er heerst ook een sterke emotionele lading over het gebodene. Naast sterke vocalist Francesco Corigliano vinden we ook een gastbijdrage van Kelly Sundown Carpenter en een vrouwelijke bijdrage van Kate Nord. Het album varieert stijlvol van heavy stukken over midtempo tot een heerlijke ballade (‘When Everything Falls’). Liefhebbers van Vanden Plas, DGM, SymX, Eumeria en ook Evergrey zullen dier van snoepen.

‘A Bit Closer To Heaven’ – Nergard – Andreas Nergard is een Zweedse muzikant (dr,bass,key) die op zijn tweede album ook weer enkele sterke muzikanten wist aan te trekken en zo tot een veelzijdig album kwam. ‘Memorial For A Wish’, wat ook al sterke toebak was, wordt op zijn minst geëvenaard door bijdragen van Ralf Scheepers, Michael Eriksen, Elize Ryd, Jorn Viggo Lofstad, Nils K. Rue e.a. Zowat het kruim van de Duitse/Scandinavische vocalisten dus. Zeer afwisselend, van het stevige ‘Light and Shadows’ dat van een traditionele metaltrack al snel overgaat is een episch werkstuk van ruim 8 minuten. Hoewel dit album iets lichter en soms bijna ‘poppier’ neigt te klinken in zekere nummers, blijft het aandacht vragen. Met ‘When All I Want Is You’ als afsluiter – dit is zonder twijfel een van de meest pakkende ballads éver – kom je op een punt dat je meer wil, net omdat je niet verzadigd bent van noten en oeverloos gewriemel. Op dit elan mag Nergard productief blijven.

‘The Night Siren’ – Steve Hackett – Steve is bijzonder productief en weet tussen de eindeloze sliert livealbums ook nog nieuw werk te verzinnen. ‘Wolflight’ is nog niet goed verteerd of ‘The Night Siren’ vraagt om aandacht. Gelukkig draait deze al enkele weken rond ten huize en kan ik nu reeds een oordeel vellen. Stijlmatig sluit deze perfect aan bij zijn voorganger maar toch is hij een toets avontuurlijker. Dat Steve de wereld graag rondreist en overal geluiden en instrumenten van oppikt is op zich mooi maar moeten ze dan ook allemaal op dezelfde cd worden samengebracht? De classic opener ‘Behind The Smoke’ laat nog niets vermoeden maar op ‘Martian Sea’ is het al van dattum: sitarklanken, tablas,… op ‘Fifty Miles from the Northpole’ komen de eerste ‘arabiatics’ alweer de kop opsteken – je herkent ze als je ze hoort. Maar dit alles is daarom geen minpunt. Het amalgaam van klanken, etnische en uiteraard de virtuoze gitaar maken dit nu eenmaal wat Hackett is geworden. Stijlmatig mag het wat consistenter maar hier is wederom meer dan voldoende stof om te verwerken. Doch, veel verder moet de man het niet gaan zoeken.

‘Delta – V’ – Kepler Ten – Kepler Ten is een Britse band waar ik eigenlijk niets over weet. Dat is goed, dus kan ik me enkel met de muziek bezighouden. Het is een trio (bas/zang, gitaar/synths, Drums/perc/piano) en dit is hun eerste album. Gemixed door John Mitchell (Arena), wat het bij de start mijn aandacht trok. Muzikaal is het een komen en gaan van stijlen waarbij Rush en Dream Theater duidelijk van invloed zijn. Dit is heavy progrock maar nauwelijks metal. En de nadruk ligt vooral op de synthese tussen de drie bandleden waarbij de uitstekende mix zorgt voor een mooie balans. De zang is prima maar navenant het album vordert lijkt die soms nogal te nadrukkelijk aanwezig in dezelfde regionen. Instumentaal is het wel toppie, zeker als je de opener ‘Ultraviolet’ hoort, dan weet je gelijk waar ze de mosterd halen. Soms komen er poppy elementen opduiken (‘In The Sere and Yellow’) maar met de afsluiter ‘Red Skies Rise’ horen we de heavy eclectische prog van bvb Ayreon terug. Zeker een waardige aanwinst voor wie even de Big Boys opzij wil leggen.

‘GTR’ (re-issue)– GTR – Helemaal terug naar de jaren tachtig met deze re-issue van een album dat een love/hate reactie oproept. Vandaag klinkt dit zo gedateerd maar in 1986 was dit een van de technische hoogstandjes van de opnametechniek. Denk ook aan ‘90125’ van Yes, het eerste Asia album of de steriele Starship albums. Toch kan ik hier (en van de anderen) nog steeds genieten. Met Steve Hackett (Genesis) en Steve Howe (Yes, Asia) als boegbeelden kon er eigenlijk niets mislopen. Helaas klinken beide gitaristen ook na de remastering iel en ver weg in de mix. Dus daarvoor moet je deze niet kopen. Zanger Max Bacon daarentegen klinkt eens zo krachtig en draagt de pompeuze progressieve powerpop perfect. ‘When The Heart Rules The Mind’ blijft een klassesong, zo ook ‘The Hunter’. De solostukjes van beide Steve’s zijn ‘ok’, meer niet. Persoonlijke- en managements conflicten voorkwamen dat er een vervolg kwam en dat maakt ‘GTR’ juist zo uniek. Het is een project dat goed aansloeg maar gedoemd was om te verdwijnen. Als tijdscapsule blijft ‘GTR’ best overeind en verdient zeker een plekje naast de moederbands Yes, Asia en het solo werk van Hackett. ’80’s productie aficionado’s die GTR niet kennen of toen gemist hebben, hebben ook geen excuus.

‘Summer Storms & Rocking Rivers’ CD/DVD– Steve Hackett & Djabe – Ik was ook eerst niet zeker wat dit ging brengen. Van Djabe had ik nog nooit gehoord en dat is een beetje logisch gezien dit een erder sjofel maar zeer gewaardeerd Jazz/Blues ensemble is uit en vooral gekend in Hongarije. So far so good? Neen. Het is gewoon superformitastisch als zijn in zee gaan met Steve Hackett. Dit is een live registratie van Steve & Djabe. En dat brengt ons veel goeds. Misschien is Hongaarse jazz niet iedereen’s ding maar naarmate het album evolueert wen je al snel. Zeker als dan Steve zijn bijdrage levert aan Djabe-songs en vice-versa ontstaat er spontaan magie. De muzikanten weten duidelijk van wanten en laten zich niet van hun stuk brengen door Steve’s aanwezigheid. Met ‘The Steppes’ bijvoorbeeld waarbij Djabe een perfecte backingband volgt voor deze live klassieker. Mooi is dat er hier violen en trompetten bij komen kijken waardoor je een bijzondere mix krijgt en gekende Hackett songs mooi inkleuren. ‘Above Poland’ van Djabe eist spontaan je aandacht en de interactie is gewoon een streling voor het oor. Etnische invloeden middels percussie en uiteraard de Hongaarse taal maken van het concert (zowel CD als DVD) een ware ontdekking. Visueel is het naast genieten van Steve ook vooral van de bassist (Tamás Barabás) die een aardig stukje kan slappen. Al bij al een misschien vreemde combinatie maar tegelijk een aardige aanvulling en ware ontdekking voor de Hackett liefhebbers.

‘The Great Momentum’ – Edenbridge – De cd-titel is zeker goed gekozen gezien dit album niet alleen ‘The Bonding’ overtreft, het is (nog) makkelijker verteerbaar en zal mogelijk een ruimer publiek bereiken. Deze Oostenrijkse band grossiert nog steeds in eerder bombastische symfonische metal. Vooral het symfonische gedeelte is na ‘The Bonding’ nog meer uitgebreid en maakt dat alles met momenten nogal volgeplamuurd zit. Gelukkig is er nog de stem van Sabine Edelsbacher die misschien niet bij de allergrootsten moet gerekend worden maar toch bijna twintig jaar voor een consistentie zorgt wat het vocale gedeelte betreft. En dat geeft de band ondanks de bombastische productie toch een warm gevoel. Uiteraard worden er heel wat bekende truuks bovengehaald die het genre kenmerken en een ‘déjà entendu’ gevoel geven maar dat moet je er bij nemen. Een fraai duet met Erik Martensson in de vorm van ‘The Moment is Now’ is een vroeg maar mooi rustpunt.In de afsluitende epic ‘The Greatest Gift Of All’ worden alle register opengetrokken en mag meesterbrein Lanvall zijn filmisch-muzikale fantasieën voluit laten gaan. Nek aan nek met de recentste Xandria maar Edenbridge wint op gebied van gevoel terwijl Xandria zich eerder wil meten met de Epica’s van deze wereld.

‘Theater Of Dimensions’ – Xandria – Jawel, Het Duitse Xandria ‘is on a roll’!! Na twee indrukwekkende albums en een mini-cd, lijkt er definitief gekozen om de lijn verder te trekken. Dus ook met deze verse worp krijgen we over the top symfonische metal in onze strot geramd. Want het is wederom met de nodige toeters en bellen. De vergelijking met Epica kan ik wel begrijpen maar wie het niet zo heeft op Epica’s meer brutale aanpak qua mannelijke grunts en iets té heavy op de gitaren, zit hier goed. Xandria levert op tijd een rustpunt (‘Dark Night of the Soul’) en speelt al eens met folk en meer poppy of folkhoekjes (‘Ceili’). Het 14 minuten durende afsluitnummer wordt langzaam opgebouwd, blijft boeien en sluit verrassend idyllisch af. Diane van Giersbergen levert wederom zuivere en epische vocalen en de orkestrale omlijsting is zowel voorspelbaar als meeslepend. Ja, beetje voorspelbaar dus maar wel verplichte kost voor de liefhebber.

‘Fearless’ – Pride Of Lions -- Ideaal voer voor haters maar wie een hart voor hypermelodieuze en aanstekelijke AOR heeft, kan gewoonweg niet naast PoL, ofte het meest creatieve vehikel van Jim Peterik, ja, de man achter Survivor. Uiteraard is deze schijf na 1 nanoseconde herkenbaar als zijnde van zijn hand. De extra kracht haalt hij terug bij zanger Toby Hitchcock. Vanaf opener ‘All I See Is You’ is het herkenbaar en zeer genietbaar, ook al worden wel veel dezelfde truuks keer op keer toegepast. Maar een songs als ‘The Tell’ is gewoon zooo goed en kleeft instant aan je muzikale brein en met ‘Silent Music’ wordt alweer een classic geschreven waarbij Toby dan nog eens een vocale topprestatie levert. ‘Everlasting Love’ is de obligate (iets te) melige ballade maar draagt onmiskenbaar de hand van de meester.

‘The Early Years 1967 – 1972’ – Pink Floyd -- De uitdrukking ‘scraping the barrel’ kennen we vooral van een band als Led Zeppelin maar de band/management/overlevers van Pink Floyd steken Jimmy Page makkelijk voorbij wat heruitgaven betreft. Deze compilatie levert af wat er op de cover staat: bekende en minder bekende Floyd acheologie in een frisse mix en/of langere/kortere versies als het origineel. Ja, zo kunnen we nog wel even verder gaan. Ik heb ondanks mijn vergevorderde leeftijd nooit de oeroude Floyd weten te appreciëren en ook vandaag valt dat moeilijk te rijmen met de ‘betere’ jaren van de band, de post-singles periode dus. De spielereien van Syd Barrett zijn uiteraard leuke muziekjes maar ik ben blijkbaar de enige die het ‘genie(?)’ van Barrett niet als dusdanig erkent. Ik zie hem toch meer als een verwarde ziel met te veel vrije tijd en een uitdagende culturele achtergrond en, ja, veel creativiteit. De Floyd die mijn generatie kent heeft weinig uitstaans met de artschool performances uit 1967. Doch, eens voorbij die songs gewerkt wordt het pas interessant. De meer etherische songs als ‘Careful with that Axe, Eugene’ daarentegen zijn oude bekenden en de andere (korte) songs die uit de film ‘Zabriskie Point’ komen zijn ook welkom, al vinden we die wel terug op de originele soundtrack. Een verantwoorde potpourri dus voor Floyd adepten zoals ik. Maar het is niet allemaal even verteerbaar. Leuk is om te horen hoe er embryonale geluiden opduiken die later deel zullen uitmaken van o.a. 'Echoes' of 'Us and Them'. Puur voor de ervaring alleen al is dit wel een mooie collectie. Een opmerkelijke en zelfs genietbare live versie van ‘Atom Heart Mother’ op zich is voor de purist al een mooie aanwinst.

‘The Valley of Tears’ – Magnum – Soms komen er schijfjes opdagen die absoluut overbodig zijn maar op zich een mooie collectie vormen. Voor een ‘old sod’ als ik kan er ook niet genoeg Magnum zijn. Dus even in deze verzamelplaat duiken. Het zijn ‘The Ballads’, wat zoveel wil zeggen als een collectie rustpunten uit het rijke verleden van de band. Nu is Magnum nooit echt een ballad-band geweest maar gezien het enorme repertoire levert dat hier toch wel wat moois op. ‘A Face in the Crowd’ en ‘Broken Wheel’ zijn daar een perfect voorbeeld van. Songs die anders misschien geskipt worden, krijgen hier een remastering/remix of zelfs re-recording. Dit laatste hoor je aan de stem van Bob Catley die ondanks de ‘sleet’ nog voldoende impact heeft. Het mooie is dus vooral dat de andere – balladeske – kant van de band even in de spots komt en dat is een goede zaak. Magnum is nog steeds alive & kicking, dus de ware fan kan hier niet omheen, als is het maar om de ‘nightlights’ brandende te houden. Daar hebben we vandaag wederom bijzonder nood aan.

‘The Ninth Hour’ – Sonata Arctica – Het is vreemd dat deze band, die – terecht – de nodige flak kreeg van de pers de laatste jaren, zich toch blijft handhaven tussen de Stratovariussen en Nightwishes in het genre. Nu weet ik waarom. Dit is een geweldige plaat. Niet zozeer omdat ze gewoon beter is dan de vorige twee platen maar SA getuigt hier echt van spelvreugde, sterke songs en perfecte uitbalancering tussen melodie en heavieness. Als we ‘Stones grow her name’, de draak van enkele jaren geleden vergeten en ‘Pariah’s Child’ wél meenemen, kunnen we haast spreken van een terugkeer naar de oude stijl. Zelf moet ik soms nu ook wel slikken van de zanglijnen die af en toe een vreemde kronkel maken maar dat is nu eenmaal eigen aan de band. De speelse aanpak (pianootje, fluitje, frivole toetsen, gepaste symfonische aanpak) maken dat SA zeker een instap-band is voor newbies en doorgaans altijd zal scoren bij een jeugdig publiek. Het is vriendelijke powermetal die geen vergelijk heeft met de Stürm & Drang en de bombast van landgenoten Stratovarius. Het negende (!) album van deze Finnen is wat mij betreft een schot in de roos en kan gerust enkele rondjes draaien zonder dat er ergens geskipt moet worden. Boordevol verrassend mooie melodietjes die je spontaan begint mee te hummen of te fluiten en een mooi evenwicht ook tussen snelheid en midtempo songs. Misschien mocht de afwerking/mix iets ruwer zijn. Deze legt wel erg de nadruk op de zang en de melodieën en de gitaren zitten nogal aan de lichte kant van de mix. Ik word er zowaar af en toe week maar vooral vrolijk van. Uitkijken dus.

‘Kingmaker’ – Pretty Maids – Het Deense Pretty Maids draait ondertussen ook al meer dan dertig jeer mee in de heavy scene. Helaas – ondanks een zeer trouwe fanbase – zijn deze altijd in B-ploeg blijven spelen. Het glorieuze terugkeer met ‘Pandemonium’, later ondersteund door het ronduit fantastische ‘Motherland’ en ‘Louder Than Ever’ sloeg velen met verbazing. ‘Kingmaker’ gaat nog een stap verder en biedt een cocktail van heavieness, melodie en buitengewoon veel power in de vorm van een megavet gitaargeluid. De titeltrack is daar een mooi voorbeeld van. Het lichtjes overstuurde geluid is ondertussen deel gaan uitmaken van de band, zeker wat de zang en gitaar betreft klinkt het soms een beetje té, maar dit is ondertussen een handelsmerk geworden, denk ik. Nog steeds balancerend tussen hardrock en metal, met deze is het de melodieuze metal à la Masterplan die de overhand haalt. En ondanks dat er altijd wel een track of twee op zit die hengelt naar een hitnotering (‘Face the World’?’ gaat dit album niet teleurstellen. Niet zozeer meer ‘Red & Hot’, maar wel zeker ‘Heavy’ met af en toe een leuke lichte toets.

‘Brotherhood of the Snake’ – Testament – En we zijn weer vertrokken…Testament, tot nader order mijn favoriete thrashband knalt binnen met deze ‘BotS’. Na drie nanoseconden herken je al de Sturm & Drang die deze band altijd met zich meedraagt. De songs liggen iets meer op tempo dan bij de voorganger wat zeker geen afbreuk doet aan ‘Dark Roots of Earth’. Nu klinken ze wel terug meer vintage en dat is blijkbaar een trend geworden. De eerste helft van de schijf is gewoon zo vet beuken dat je er van naar adem gaat happen. Songsgewijs vind ik het na ‘Centuries of Suffering’ wat afzwakken maar dit zuiver compositorisch. Dan klinkt het allemaal wat standaard, wat voor Testament nog altijd straffe kost is. Chuck Billy (voc) blijft een straffe frontman en zijn stem is de enige die bij de band past, dat kunnen we wel stellen. Gitaartandem Eric Peterson en Alex Skolnick leveren vuurwerk à volonté en de ritmesectie is niet verzopen in een geluidsbrij. Risicoloze aanschaf voor wie het betere thrashwerk volgt.

‘Eye of the Soundscape’ -- Riverside – Een nieuwe van deze Poolse progband? Tja, een beetje wel natuurlijk maar dit is totaal anders dan wat we van ze gewoon zijn. Nat het plotse overlijden van gitarist Piotr Grudzinski zat de band in zak en as. ‘Eye…’ is een soort van eerbetoon aan deze fantastische man en ze doen dit op een subtiele wijze. Met…soundscapes die je een beetje kan terugvinden in Lunatic Soul van Mariuz Duda. Het is niet altijd hapklaar en je vraagt je wel af hoe het zou klinken indien Piotr er zijn zoetgevooisde gitaar overheen zou draperen…. Net door dat gemis wordt het soms pijnlijk en dat is misschien de bedoeling? De spaarse zangpartijen klinkien dan ook droefgeestig maar ook wat als troost. Een gedeelte komt van extra’s en leftovers van opnamen – wie de band niet kent kan hier eens van proeven en hopelijk gaan graven in hun verleden. Cd 2 begint met ‘Sleepwalkers’ waarbij je onmiddellijk aan kraftwerk moet denken terwijl ‘Aether’ je meeneemt op een Hawkwind/Porcupine Tree achtige trip. Prachtig met momenten, dikwijls aangeijpend maar zeker gewaagd en een verplichting voor wie de band koestert.

‘Scintilla’ -- Nosound – Via hun mediakanaal werd deze al lang aangekondigd maar hier is hij dan! De overgrote meerderheid zal hier niet van wakker liggen maar bij mij is deze erg welkom. Sinds ‘Sol29’ en ‘Lightdark’, beiden absolute aanraders, is er niet zo heel veel veranderd in het Italiaanse Nosound kamp. Dat er eens niet met Tim Bowness wordt gewerkt op zang is een verademing. Gewoon een kwestie van niet aan overkill te doen; Giancarlo Erra neemt de spaarzame microfoon voor zijn eigen rekening en dat lukt prima. Maar het is toch steeds die onderkoelde, melancholische ondertoon van de songs die je naar adem doet snakken; Nosound neemt je op elk album mee naar een andere wereld (als je je er even voor openstelt tenminste) waar je na datum echt even van moet bekomen. De gelaagde toetsen, een cello, een gitaarpartij met hoge aaibaarheid en geluiden waarvan je enkel maar kan raden waar ze vandaan komen…het is een smaakvolle consommé waar ik graag een extra portie had gewild. De song ‘In Celebration of Life’ brengt ook nog eens Vincent Cavanagh (Anathema) op zang en een typische ‘Erra’ gitaarpartij wat een echt toetje op de crème vormt. Dit is zoooo mooi dat ik nu ik dit schrijf (en er naar luister) spontaan overmand wordt door emoties. Enige (min?) puntje is dat het even wennen is aan een song in het Italiaans, maar ook daar komen ze goed mee weg. Heerlijke cd, prachtig arty (foto)artwork.

‘F.E.A.R.’ -- Marillion -- Ooooh wat is die mooi!!! Marillion is een band die je echt moet absorberen alvorens je hun werk ten volle kan waarderen of beoordelen. Ik was niet wild van de laatste drie studioalbums en dat kwam vooral door het gebrek aan dynamiek, het soms oeverloze geneuzel van Steve Hogarth en de wat zweverige lyrics. De Noorse band Gazpacho leek hierbij wel Motörhead, om je een idee te geven van het inerte karakter. Maar met F.E.A.R. …. Ja, muzikaal is er niet zo heel veel veranderd maar toch beklijft deze wel degelijk. De zanglijnen zijn avontuurlijker, gitarist Steve Rothery levert wederom kippenvel gitaarsolo’s en de songs zijn, let op – het zijn er zes maar drie zijn gefragmenteerd – leveren om de zoveel minuten een fijne muzikale wending waardoor het toch blijft plakken. Hogarth is nog altijd een van de meest opvallende frontmannen ooit en levert zeer ingetogen er doorleefd zijn deel. Dat het meer geëngageerde teksten zijn, daar lig ik niet van wakken er ze zijn zeker niet sloganesk. Marillion is op zich old-skool neo-prog maar bewijst met F.E.A.R. toch opnieuw tegelijk boeiend en beklijvend te kunnen zijn. En dat voor liefst 69 heerlijke minuten. Welcome back!

‘Let Me Feel Your Power’ – Saxon – ‘VET’ – ‘HEEL ERG VET’, anders kan ik het niet noemen. Nu niet dat er een schrijnend tekort aan liveregistraties was maar er kan niet genoeg Saxon in huis zijn. Deze meest sympathieke van alle metalbands verblijdt ons met niet een maar twee shows uit hun meest recente tour. En die is eigenlijk nog niet gedaan. ‘Live In Munich’ bestaat uit een supportslot voor Motörhead, jawel, die periode, en ‘Live in Chicago’ is een full blast headlinershow. Bijzonder leuk is dat ze hun setlist, die uiteraard aardig overlapt, voor de US of A aangepast hebben met enkele songs uit hun ‘Amerikaanse’ periode. ‘This Town Rocks’, ‘Rock the Nations’ en ‘Just Let me Rock’ zijn daar voorbeelden van. Plus USA gerelateerde classics als ‘Dallas 1Pm’ en ‘The Eagle Has Landed’. De beelden, zeker die van Munchen, zijn fenomenaal, scoren net iets boven de US beelden, maar het geluid is ‘VET’. Vooral de gitaarpartijen liggen dik in de mix en dat is een goede zaak. Zo klinken de ‘vergeten’ songs frisser en heavieër dan ooit. Jawel, met een 2cd + BlueRay in de pocket, is dit een meer dan welkom, geapprecieerd en volwaardige toevoeging aan de collectie. De band laat nog maar eens zien dat ze na meer dan 35 jaar nog steeds respect verdienen en een imposante show kunnen afleveren. “Denim and what?” – “Denim and f*cking Leather, that is!”

‘The Prelude Implicit’ – Kansas – Ik ben geneigd om nogal snel emotioneel te worden bij het horen van de bandnaam alleen al. Na 16 jaar is er een dan toch een nieuwe cd, ditmaal zonder Steve Walsh. En ‘ne zanger is ne groep’, Walsh was echt het stemgeluid van (vintage) Kansas. Met drie nieuwe leden in de rangen is dit bijna een nieuwe band en leveren een zeer sterke cd af. Ook al zijn er voldoende klassieke Kansaselementen aanwezig; er is een duidelijke wending in de stijl. Het bandgeluid blijft proggy genoeg maar neigt soms wat teveel naar een laid-back sound. Toch vind ik deze beter dan sommig matig werk uit de mid-eighties waar men ook al eens even zonder Walsh werkte. Waar de band zich vroeger in de top van de US-symfo/prog bands nestelde, is het vandaag echt niet meer nodig om zich als dusdanig te bewijzen. Met hier en daar een flinke muzikale knik en referentie naar de statige majestueuze ’70 sound, is dit een album dat bij elke beluistering beter wordt. Een van de extra tracks is een innemende versie van ‘Home on the Range’, zooo mooi… Pomp, zonder de circumstances, zeg maar.

‘Moonbathers’ – Delain – Hier zijn ze weer! Delain houdt het ijzer warm! Door af en toe een tussendoortje te lanceren blijft da aandacht er zeker. Dit is Delain’s vijfde full-cd en is zonder twijfel hun meest complete. De band klinkt voller, volwassener, meer uitgekiend dan voorheen. De poppy invloeden die wel eens de kop durfde opsteken (het mega aanstekelijke ‘Suckerpunch’) worden beperkt en we krijgen een stevige erg symfonische cd. Opener ‘Hands Of Gold’ is een prachtig voorbeeld. Hier zingt (…) ook Alissa White-Gluz een stukje meer wat er uiteraard een extra heavy karakter aan geeft. Ik ben geen fan van Alissa, maar verder hoeven we ons daar geen zorgen over te maken want Charlotte doet het schitterend op de 10 volgende songs. Het prachtige ‘Chrysalis – the Last Breath’ is zooo mooi gezongen dat je er stil van wordt. ‘Scandal’ begint met een electrobeat maar dat is zowat het enige OEI! Moment van de plaat. Met het filmische ‘The Monarch’ krijgen we een knappe grotendeels instrumentale afsluiter van dit album. Delain scoort hier fantastisch mee en laat tegelijk nog ruimte voor verder te groeien. Ook al ben ik stilaan uitgekeken op dit genre, deze blijft voorlopig nog even rondjes draaien. In november in de Trix! Met Evergrey!!

‘Theories of Flight’ – Fates Warning – Als je op reis en relatief lang moet (mee)rijden)gaat en je mobiele muziekdragertje heft al het verse stuff er op staan, dan is er geen excuus meer om je niet te verdiepen in albums zoals genoemde. Fates Warning effende destijds het pad voor DreamTheater et al. Met af en toe een korte pauze zijn ze nu weer helemaal terug. Als zanger Ray Alder zijn tijn niet moet verdelen tussen Redemption en zijn moederband. ‘Theories’ is gewoon een vette plaat. Laat dat gezegd zijn. Wie zoekt naar de melodieuze zanglijnen van bvb ‘Parallels’ is er wel aan voor de moeite want sinds ‘A Pleasant Shade Of Grey’ uit 1997 werd het roer omgegooid en durft de zang al eens ongemakkelijk overkomen. ‘FWX’ en ‘Disconnected’ waren daar sterke voorbeelden van. Hier trekt men die lijn verder maar is er toch ook weer ruimte voor melodie, haast meezingbare refreinen gekoppeld aan het hectische gitaarspel van Jim Matheos. Wat kan die heftig uithalen! En die riffs, ik weet niet hoe men dat allemaal in de handen en vingers krijgt. Ray Alder zingt gewoon heerlijk. Niet meer de allerhoogste uithalen maar wat een emotie en wat een controle! Het 10’ durende ‘The Light and Shade of Things’ is een prachtig voorbeeld van tot wat de band in staat is. De langzame opbouw, de riffs, de zanglijnen, kortom een bijna-epic op te koesteren. Dit nummer sluit misschien het meest aan bij hun melodieuze verleden. InsideOut heeft ook voor een mooie digipack gezorgd, dus als je deze toch in huis wil halen, ga voor de 2cd! Topperrtje!

‘Battering Ram’ – Saxon – met de regelmaat van een goede klok levert Saxon om de twee jaar een nieuwe plaat af. Niet altijd om grote prijzen te winnen maar vooral om de legende levend te houden en de fans laten horen waartoe ze nog steeds in staat zijn. Ook met ‘Battering Ram’ is het zo. Het donkere dreigende artwork doet al vermoeden dat het een zware schijf wordt, maar dat valt nog mee. Het geluid is berevet, de productie (Andy Sneap) laat de band heaviër dan gewoonlijk klinken en de songs mogen er best wezen. Of er toekomstige klassiekers op staan, daar kunnen we nog geen beeld over vormen maar de opener en titelsong is zeker een binnenkomer! Van dan af trekt men wel de duistere kaart met ‘The Devil’s Footprint’ waarop Biff een tour de force levert. Ondanks de muzikale en technische evolutie blijft de band echt herkenbaar. Het met brutale gitaren versierde ‘Queen Of Hearts’ is minder melodieus maar gaat vet hard naar de maag. Dan volgen er een paar generische Saxon songs, maar die luisteren gewoon vlot weg zonder echt brokken te maken. Zo is ‘Top of the World’ oerklassiek Saxon maar klinkt toch eigentijds, wederom door de heavy maar kraakheldere productie. Opvallendste song is zeker ‘Kingdom Of The Cross’, een onderkoelde, bevreemdende evocatie over de Vlaamse Velden. Met gesproken tekst en gezongen intermezzo’s door Biff. Gelukkig volgt dan nog een snelle Three Sheets to the Wind’ om alle nare dromen te verjagen. Goede cd, moet zeker niet onderdoen voor ‘Sacrifice’.