Tarkus

Alcatraz Festival wordt groot. Dat merk ik als ik aankom op de gigantische parking aan de Kortrijk Expo.

Goed, ik was niet al te vroeg komen opdagen en het vrijdagavondprogramma was ook best interessant. Dus vele ‘kampers’ zullen ook reeds daags daarvoor hun plek op de Expo gevonden hebben.

Alcatraz is het sympathieke kleinere broertje van GMM en heeft mijn absolute sympathie. Doch, groter hoeft het niet te worden. Nu blijft het overzichtelijk, je moet geen kilometers hossen om zoveel mogelijk te zien en de catering is boven niveau en soms zelfs verrassend.

Gelukkig was er wel de regelmatige shuttlebus waardoor ik op geen 20’ op het festivalterrein was; consumptiebonnekkes in de pocket en gelijk even de ‘Swamp’ tent binnen om Monkey3 nog voor een half uur te mogen ondergaan.

Jammergenoeg veel te donker om een deftige foto van te maken maar er is dan ook bijzonder weinig te zien bij deze psychedelische stoner band. Instrumentaal is het des te imposanter. Niet alleen is de laatste schijf fantastisch, het geluid is puntgaaf maar loeihard. Voor de rest van de dag zal ik de tent niet meer bezoeken want het gebodene op de ‘Prison’ stage is meer dan boeiend.

Het was dan ook gelijk uitkijken naar DEATH ANGEL,een van de pioniers van de thrash metal maar nooit echt doorgebroken op een niveau zoals Testament, Slayer of anderen. Maar zeker met een fanatieke fanbasis.

Frontman Mark Osegueda en mede oprichter gitarist Rob Cavestany geven nog elke keer alles om er een geslaagde show van te maken. En Alcatraz gangers kunnen het weten want dit is de vierde keer dat zij op dit Festival mogen spelen.

LAST IN LINE! De bandnaam laat het al vermoeden: dit is (nu) de helft van de originele band van Ronnie James Dio. Dio dus.

Met Vivian Campbell op gitaar, Vinnie Appice op drums, een zekere Andrew Freeman op zang, Phil Soussan (ex-Ozzy, ex-Dio, Billy Idol,…) op bas om de recentelijk overleden Jimmy Bain te vervangen en (voor de proggers onder ons) niemand minder dan Erik Norlander op toetsen.

Om alle twijfel weg te nemen werd er ingezet met ‘Stand Up And Shout’. Vivian weet dus nog steeds te scheuren op de gitaar. Nadat hij zijn pensioen bij mekaar heeft gespeeld op Whitesnake’s ‘1987’ en jaren redelijk irrelevante hardrock heeft gespeeld bij Def Leppard, is hij nu echt thuisgekomen. Full Circle noemen ze zoiets.

Campbell is geboren om Dio-riffs te spelen. Hij heeft ze dan ook grotendeels geschreven.

Gevolgd door ‘Straight Through the Heart’ en van hun eigen album gevolgd door ‘Devil In Me’, een heavy song doorweven van Dio elementen.

Vooral interessant natuurlijk was het verdere Dio-materiaal ‘The Last in Line’, ‘Rainbow in the Dark’ en als absolute killer ‘We Rock’.

De band stond als een huis en Freeman…wel die bracht het er bijzonder goed van af. Misschien niet echt veel uitstraling maar vocaal gezegend om deze klassiekers te brengen.

Het was heerlijk om Campbell en Appice aan het werk te zien. Zij speelden en toerden 35 jaar geleden met Ronnie en spelen vandaag nog steeds even strak als toen. Vivian’s gitaar deed kippenvel verrijzen.

Tot in de kleinste details hoorden we de songs waarmee we in de jaren ’80 leefden. Elke nuance in het gitaarwerk was present, net als op de opnames. Wat een man!

Ondanks zijn wankele gezondheid oogde hij krachtig en genoot duidelijk van het spelen. Met Soussan en oude collega Appice aan zijn zijde was Vivian Campbell voor mij dé man van het festival.

Voor de Amerikaanse traditionele metalband ICED EARTH heeft er ooit een klein vlammetje gebrand bij ondergetekende. Dit kwam vooral door hun album ‘The Glorious Burden’ en zeker door de integriteit en serieux die bandleider Jon Schaffer naar voor weet te schuiven.

Maar dat is niet voldoende voor een door en door ver-Europeesde metalfan.

Wij zijn hier zo rot verwend door virtuositeit en melodie dat Iced Earth altijd wat rudimentair zou overkomen bij mij. Ongeacht de genoemde serieux van de band.  Iced Earth is me te basic, beetje hoekig en erg generisch van opbouw. De ‘american gothic’ teksten die niet minder dan pompeus en OTT zijn maken het er niet beter op.

Komt daarbij dat er nogal wat zangers passeerden die natuurlijk wel niet de eerste de beste waren maar van een echte continuïteit is niet echt sprake.

Zaterdag stond ik er echter wel weer voor open – ik kon ze ook moeilijk ontwijken.

De jonge sologitarist speelde echt knudde. Waar elke Europese/Scandinavische gitarist met wat vingervlugheid met de vingers in de neus (nu ja…) solos sneller en vooral vlotter speelt, was het echt hard om deze jongen bezig te zien. Neen, en dat voor een zogenaamde topband?

Met TESTAMENT was ik echter weer helemaal bij de pinken – na een kleine siësta – en vooral: nabij ‘the pit’.

Met drie echt superplaten op rij en een rits klassiekers die een spoor van vernieling achterlieten in de ‘80’s en ‘90’s, is er voldoende materiaal om de massa te begeesteren.

Na een moordend trio van songs uit ‘Brotherhood of the Snake’ werd ‘the pit’ zelfs voor mij te warm…’Electric Crown’ en ‘Into the Pit’ knalden door de PA.

Het heavy midtempo ‘Dark Roots of the Earth’ bracht even rust en ook hier heerlijk gitaarspel van Eric Peterson en Ales Skolnick.

‘Low’ trok even de dynamiek uit de set maar met ‘Over The Wall’, ‘Practice What You Preach’, ‘Disciples of the Watch’ en het gemeen swingende ‘The Formation Of Damnation’ werd er een waar hoogtepunt gecreëerd op het einde van deze geweldige show.

Black Metal is een stijl die ondanks zijn vele invalshoeken nooit aan mij is blijven kleven. Ik denk dan vooral aan de drilboordrums en oeverloos gekrijs. En aan Scandinavië.

VENOM, toch een van de grondleggers, kan ik wel aanhoren, ironisch genoeg net door het ontbreken van de clichématige instrumentale aanpak.

Buiten enkele ondertussen klassiekers uit hun prille dagen ben ik helemaal niet meer mee met hun repertoire. Niet dat ik daarom treur want muzikaal vond ik het niet zo heel erg opwindend.

De gitarist deed zijn stinkende best om de songs dicht te plamuren met gitaarsolo’s en dat zorgde voor de artistieke ademruimte tijdens de set.

Niettegenstaande mijn kille gevoel bij de band moet ik wel stellen dat Dhr. Cronos het er nog steeds erg goed vanaf brengt.

Het was tot 2330u stipt wachten tot SAXON mocht tonen hoe het echt moet…

Na de korte intro tape kwam de band wat nonchalant op het podium. De boomlange Biff Byford als laatste.

Maar geen getreuzel! ‘Battering Ram’ werd ingezet en we waren vertrokken voor negentig minuten pure heavy metal, met vooral een hoop absolute klassiekers.

Ik zou kunnen zeveren over hoe goed Saxon wel niet is en vooral: hoe ze de laatste jaren niet alleen topplaten hebben uitgebracht maar ook que geluid, dynamiek en qua live-productie echt aan het ‘boomen’ geslagen zijn.

Na het absolute top concert van eind ’16 in de Trix, kwam dit toch aardig in de buurt.

En de oude(re) fans werden absoluut verwend met classics als ‘’Power and the Glory’, ‘Solid Ball of Rock’, ‘Dallas 1 PM’ en ga zo maar door…. Met een geweldige climax van ‘Crusader’ en het obligate ‘Denim and Leather' werd er in grandeur afgesloten.

De laatste jaren moet ik ironisch toch vaststellen dat hoewel Saxon nooit gelijke tred heeft kunnen houden met Iron Maiden, ze vandaag toch een eind geloofwaardiger overkomen. Een setlist die doorgaans voor 75% uit ouder werk bestaat en om de twee jaar een album dat er helemaal staat.

De ‘down to earth’ attitude en intensief touren (hoe Biff dat volhoudt op zijn 66!) maken Saxon een band waar je als fan bijna deel van uitmaakt. No offence aan hun generatiegenoten maar Saxon maakt geen fouten, blijft trouw aan hun geluid en blijft hopelijk een vaste klant op de Belgische podia.

DEEL 1

Alcatraz Metalfest 2015 is ook weer achter de rug.

Met een nieuwe locatie – op een eindje van de parking – met een groter podium of op zijn minst meer indrukwekkende opbouw en nog meer dingen die nog beter waren dan op eerdere edities of zeg gerust andere festivals.

Twee dagen gevuld met eerder traditionele vormen van metal. Het is inderdaad een verademing om niet om de andere band een bende jonge screamo’s of metalcore (en al zijn varianten) te moeten verwerken. Hopelijk laten ze die boot nog langer af.

Met een gezonde mix van klassieke heavy metal, thrash, death en een streepje black metal is er al afwisseling genoeg en qua opkomst heeft dat hun geen windeieren gelegd. Gezien de gemiddelde leeftijd van het publiek is er nog steeds vraag naar bands als W.A.S.P. en Accept. Een herrezen Venom en meer extreme Behemoth vormen wat de buitengrens maar hadden het publiek vlot mee.

Voeg daarbij twee van de meest populaire én toegankelijke metalbands van vandaag – Nightwish en Sabaton en je hebt een vrolijke mix om twee dagen te vullen.

Met slechts één podium levert dat ook telkens een rustpauze voor de oren op waardoor de sfeer gemoedelijk blijft en de geest altijd hongerig. En je kan tussendoor een woordje wisselen, wat ook altijd meegenomen is voor de kritische medemens.

Slechts een weinig vertraging  - met een maximum van 15’ leverde ook op dat het einde van de dagtaak redelijk gerespecteerd werd. De heen- en terugreis op zaterdag en zondag verliep dan ook vlot. Hierbij ook vermelden dat de shuttle bussen naar de parking beter meevielen dan eerst gevreesd.

De media mikte al wel op dat de instroom zaterdag wat problematisch verliep  en de dranktokens ook op zich lieten wachten, maar daar zal men volgend jaar zeker werk van maken.

Maar hoe dan met de bands? Vet! Met een bijzonder boeiende zaterdag en een (voor ons althans) mindere zondag, was het zeker waar voor je geld. Centen die heel wat meer waard waren dan bvb op GMM.

Cateringsgewijs misschien geen hoogtepunt maar toch ook al een enorme evolutie tegenover vorige edities én niet buitensporig duur zoals op de grote(re) festivals. Houden zo!

Als we zaterdag binnenkomen is ARMOURED SAINT net van start gegaan. Ik heb deze band nooit gevolgd en ken maar enkele songs. We zoeken ondertussen maar een beetje onze weg langs de bijzondere en veelhoekige perimeter van het festivalterrein.

Uiteraard ben ik helemaal bij de les als DEATH ANGEL van start gaat.

Mijn op één na favoriete thrashband – en helaas nog altijd het kleine onterecht onderschatte broertje in de scene – zal ook hier de weide een uurtje in brand steken. Death Angel is al ruim dertig jaar op de baan met hier en daar een hort en een stoot. Ik dacht dat dit reeds hun derde passage op dit festival was!

Zanger Mark Osegueda (46) scheurt nog steeds als een razende over het podium, geruggesteund door een denderende band. Death Angel klinkt dan ook als geen andere thrashband. Met hun snelle songs, vol breaks en puntige riffs , geven ze het publiek een schop onder de kont.

Uit het zonnige Portugal (tenminste als ik er niet ben…) verblijdt ons MOONSPELL met een redelijke set.

Met oudere songs als ‘Alma Mater’ maar ook veel nieuw werk uit ‘Extinct’ moeten ze echt wel moeite doen om de weide mee te krijgen. Sommige bands hebben echt problemen om in zonnig daglicht sterk over te komen. Frontman Fernando Ribeiro’s theatrale aanpak komt helaas niet echt over in daglicht.

Moonspell  moet het dan ook echt met de muziek doen en dat redden ze behoorlijk. Misschien is een tent voor de ‘duistere’ groepen wel op zijn plaats bij een volgende editie?

Een eerste échte hoogtepunt zal worden gevormd door QUEENSRYCHE.

Een band die we niet elke dag in onze contreien zien spelen en met enkele tumultueuze jaren achter zich, blijkbaar klaar voor een nieuwe (door)start. Het hele verhaal van de miserie tussen Geoff Tate en de klucht van de ‘twee’ Queensryches laten we graag aan ons voorbijgaan.

Het is dan ook niemand minder dan Todd LaTorre (o.a. Crimson Glory) die de zang op zich neemt en nu reeds met de band een tweede cd gaat uitbrengen.

Sterk inzetten met ‘Anarchy-X’ is een goede keuze. ‘Operation: Mindcrime’ is en blijft het absolute hoogtepunt van de band en zowat elke song uit dat album staat garant voor een positieve respons, al is het maar de korte intro. Met ‘Nightrider’ grijpen ze terug naar hun eerste album (EP) om dan terug hard toe te slaan met ‘Breaking the Silence’, luid, heel luid meegezongen door het publiek.

‘The Whisper’ uit ‘Rage For Order’, was een verrassing want dat nummer was bij mij in 1986 een favorietje maar heb het sindsdien nauwelijks nog gehoord. Onmiddellijk gevolgd door het gedreven ‘Enforcer’ en het kon nog nauwelijks stuk.

Todd La Torre is een geweldige zanger, laat ik dat even vooropstellen. Zijn stembereik waarmee hij moeiteloos de Tate-klassiekers tot in de perfectie brengt is adembenemend. Met de ogen dicht wordt het zelfs moeilijk om hem er van te onderscheiden. Misschien had Tate iets meer pathos, ok.

En zo was de korte set gevuld met nog enkele kleppers als ‘’The Needle Lies’, ‘Eyes of a Stranger’ en ‘Queen Of The Reich’. Absolute klasse van een topband die het waard is om terug op te volgen.

Op ons eigenste Nostalgiefestival (…) is het even later de beurt aan MICHAEL SCHENKER’S TEMPLE OF ROCK.

Het debuut van MSG was en is nog altijd een imposante en stijlbepalend album en maakte bij uitkomen een grote indruk op mij. Als rijpe puber speelde hij bij Scorpions, zette midden jaren ’70 UFO op de kaart om na terug één Scorpionsalbum (‘Lovedrive’) zijn eigenste MSG op te starten. Na nog een dramatische terugkeer bij UFO en nog triestigere vertrek wegens de bekende persoonlijke miserie, volgden een hoop soloalbums.

Met deze bezetting en nieuwe naam graait Michael in zijn rijke verleden en de set bestaat dan ook vooral uit UFO materiaal, enkele Scorpions songs en enkele nieuwe songs die echter weinig impact hebben. Als de band met ‘Doctor Doctor’ inzet, heeft hij gelijk alle mensen van goede wil mee.

Schenker zelf staat zo scherp dat hij bijna doorzichtig wordt. Ik herinner me zijn laatste UFO passage waarbij hij opgeblazen en ‘ver weg’ was. Dit is wat anders! Gefocust en geamuseerd maar toch een beetje ‘op zijn eigen’.

Met ex-Scorpions Francis Bucholz op bas en Herman Rarebell (drums) is het een veilige ritmebasis en Wayne Findlay als extra gitaar/toetsen krijgen we een vol geluid dat de songs alle eer aan doet. Findlay is een fenomenaal manusje van alles en staat al 15 jaar naast Schenker.

Met Dougie White heb ik het minder op. Hij is misschien wel een goede zanger en frontman maar heeft al zoveel watertjes doorzwommen dat het moeilijk wordt om hem ergens als volwaardig lid te zien. Dougie kan werkelijk alles zingen maar mist toch iets van de authenticiteit. Dat hij zijn gitaristen weet te kiezen (of is het eerder omgekeerd?) laat dan ook geen twijfel over zijn capaciteiten (zie Blackmore & Malmsteen).

Naast wat recenter werk, waar ik niet direct nieuwe blijvers in herken, ging het vooral over Scorpions’ ‘Lovedrive’ en ‘Rock You Like a Hurricane’ en UFO’s ‘Lights Out’ en een heerlijk (te) lang uitgesponnen ‘Rock Bottom’.

Dit was echt een sterke show, met muziek die we allemaal begrijpen en met een mooie terugblik in de rockgeschiedenis. Enige minpunt is dat er geen classic MSG songs op de setlist stonden. (‘Armed & Ready’,’ Cry for the Nations’, ‘Into the Arena???)

W.A.S.P. speelde al op een editie maar mocht hier nog eens zijn stichtende woorden komen verspreiden. Het was voor mij van een GMM editie geleden dat ik ze nog eens aan het werk zag en keek hier dan ook erg naar uit.

Helaas – en ik was er wel wat op voorbereid – vond ik het nogal mager uitvallen.

Nu kan je niet anders dan de nodige reserves inbouwen voor een man als Blackie. Al meer dan dertig jaar schreeuwt de man zijn longen uit het lijf met onversneden en bijzonder aanstekelijke metal. Wat in de hoogdagen nog enigszins werd gecompenseerd met een visuele act, werd sinds de herschikking van de band in de jaren ’90 pijnlijk duidelijk.

Ondanks de vette songs blijft de set maar matig overeind. Blackies ouderdomsbezwaren spelen hem parten. Meermaals buiten adem en een stem die nog wel herkenbaar is maar wat kracht mist, is het moeilijk om mij geboeid te houden.

Toch is het  fijn hem nog eens bezig te zien. Ik koester de albums en de songs nog steeds maar vrees dat de band en zeker Blackie stilaan moeten gaan nadenken over hun toekomst.

Doch, met voorspelbare klassiekers als ‘The Real Me’, ‘L.O.V.E Machine’, ‘Wild Child’, ‘I Wanna Be Somebody’ of ‘Blind In Texas’, zit je altijd goed. Hoogtepunt was dan ook ‘Chainsaw Charlie’ uit de band’s meesterwerk ‘The Crimson Idol’.

Hoe dan ook: respect om dit te blijven volhouden!

TRIVIUM is me maar matig bekend en ben al helemaal niet mee met hun werk. De inkleding van het podium trok wel mijn aandacht. Beetje naïef van opzet maar als de muziek qua ambitie hiermee in overeenstemming ging zijn…

En jawel, met een mix van melodieuze thrash, moderne metal en invloeden van de traditionele bands, kon ik goed mee met de voor mij toch onbekende songs.

Zanger Matt Heafy  ziet er niet alleen keurig uit, hij heeft ook een bijzondere (cleane) stem waardoor de melodieuze stukken mooi confronteren met de grunts van zijn bandmate.

Later tijdens de show zal hij zich grenzeloos populair maken door de show te stoppen omwille van een accident in de pit. Keurig, beleefd en oprecht bezorgd hernam de set nadat alles onder controle was. We stonden al wel recht maar de ovatie was dan ook gemeend voor zijn geste. Als Trivium zijn set beëindigd, volgt er een intense reorganisatie van de weide.

Voor fans van NIGHTWISH kan de band niets verkeerd doen en het fanatisme waarmee jong en oud zijn plekje verovert en bevestigd spreekt boekdelen. Nightwish  is dan ook onwezenlijk populair. Zo danig dat hun bijna een goddelijke status wordt aangemeten.

Hun laatste album is één grote herhaling met nog meer bombast, toeters en bellen maar in zijn totaalgebeuren ook een hele brok genot. Ik stel me dan de vraag: what’s next? Maar die vraag dient niet gesteld te worden vlak voor een show.

Met de twee sterkste songs van het nieuwe album werd er sterk van wal gestoken. Er werd traditioneel niet op een pyro meer of minder gekeken, een faciliteit waar haast alle grotere bands gretig gebruik van maakten op Alcatraz. Nightwish wist deze gelegenheid aan te wenden om iedereen te overbluffen. Vooraan voelde het steeds of mijn wenkbrauwen weg waren.

Na ‘Amaranthe’ doken ze in de archieven met ‘She is my Sin’. Na enkele songs volgde met ‘Storytime’ een volgende hoogtepunt. Ondertussen was ook Troy Donockley het podium bestegen en kregen we de ondertussen alom (tot overdaad?) gebruikte Ullean pipes en andere blaas- en windinstrumenten te horen.

‘I want my Tears Back’ ging vooraf aan ‘Stargazers’, een song die we niet meer verwachtten. Dan volgde een ijzingwekkend ‘Sleeping Sun’ waarbij Floor Jansen nogmaals schitterde in haar eenvoud. Dit was dan ook een uniek moment op deze mooie zomeravond.

Na het epische ‘The Greatest Show on Earth’ kregen we nog ‘Ghost Love Score’ mee; een dijk van een song! Een staalkaart van alles waarvoor Nightwish staat en met ‘Last Ride of the Day’ werd de set afgesloten.

Als bij de laatste refreinen er ook nog een mooi vuurwerk wordt gelanceerd boven het podium is de show compleet.  Dit was een fantastisch samenvloeien van muziek en beeld, van veel emotie, van overdonderende impact.

Nightwish balanceert voor mij misschien stijlsgewijs iets teveel in de neo-romantische fantasiewereld en houdt wat te veel vast aan de vertrouwde formules, maar eerlijk is eerlijk: hier was niets op aan te merken.

Dit was een fantastisch einde van een eerste dag Alcatraz!

 En voor de organisatie alvast een vette:

Alcatraz Festival! Hell yeah!

Wat een fantastische dag was dit!

De verhuis naar de beemden in de stad Kortrijk waren zeker een schot in de roos. De organisatie vroeg zich af of ze in staat zouden zijn om ‘misschien niet het grootste, dan toch het gezelligste metalfestival te organiseren. Wel.

Het gezelligste waren za al in met vorige edities in Deinze.  Nu was het in open lucht te doen waardoor het de allure van een groot event meekreeg maar zonder twijfel het gezelligste festival. Abso*f*cking*lutely.

En wat een geweldige bands kregen we voorgeschoteld! Misschien niet allemaal zeer grote namen, maar met Death Angel, Exodus en Anthrax kan je zo vlotjes een legertje thrashmetalfans mobiliseren.

In de programmatie dan ook het enige puntje van kritiek: misschien wat veel van het goede? Natuurlijk is dit ten persoonlijken titel want ondanks dat ik wel wat thrash kan appreciëren, had een portie powermetal zeer welkom geweest.

Maar soit, ik heb er van genoten en vond Death Angel qua energie en output zeker een van de strafste bands die dag.

Trieste toestand met Channel Zero, uiteraard en die minuut stilte was adembenemend en aangrijpend.

Traditioneler ging het er aan toe met een furieus Vicious Rumors en Doro. Afsluiter Nightwish was werkelijk de kroon op het werk en voor de toevallige of trouwe fan: dit was zeker uniek wegens de aanwezigheid van Floor Jansen. Of dit bij een unicum blijft is nog de vraag.

Meer ga ik niet in detail treden, daarvoor wijs ik u naar de echte muzieksites.

Dus minder blabla, meer fotookes!

Cheers!

FOZZY

SATAN

VICIOUS RUMORS

DEATH ANGEL

EXODUS

DORO

ANTHRAX

NIGHTWISH

& 'THE WARDEN'....